老王小说

手机浏览器扫描二维码访问

80围棋天才（第1页）

&esp;&esp;南月遥上初中后，在家的时间越来越少，很自然就避开了和家里那个弟弟的接触。

&esp;&esp;每次回家看到小男孩“啪嗒”

掉着眼泪说想她了，迈着两条短腿朝她走过来要她抱的时候，南月遥都忍不住对他心软。

&esp;&esp;但是当面心软，抱起来好好地哄过他之后，转头她就会去学校里面待上更久。

&esp;&esp;学校里的课都上完了，她还会继续去外面参与其他的兴趣小组，一方面是探索一下这个世界，另一方面也在为将来申请国外的学校做准备。

&esp;&esp;南月遥小学的时候连跳了叁级，初中的课程对她来说也没有什么难度，完成得非常&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;&esp;轻松，学校老师送她去竞赛，她也取得了不错的成绩。

&esp;&esp;后来她进了国际学校，开始学习上辈子没有过多接触的课程，几乎完全将注意力放到了将来出国的事情上面。

&esp;&esp;十四岁那年，她已经成为了真正意义上的“别人家的孩子”

，自己的主意很正，各方面都极为出色，品学兼优。

&esp;&esp;而与此同时，南月遥也发现了另一件事情。

&esp;&esp;爸爸开始频繁的去起了棋院。

&esp;&esp;像是有了某种预感，她跟着一起去了几次，结果就发现坐在他对面的女人总是谭雾。

&esp;&esp;南月遥并不希望爸爸做对不起家庭的事情，因为这样南盛桐未来很可能会有一个不完整的家。

&esp;&esp;后来她就开始故意提出要跟着爸爸一起去棋院。

&esp;&esp;本来只是想看看这两人到底发展到了哪一步，但他们似乎真的清清白白，平时相处知节有礼，谭雾在面对爸爸的时候，表现得不卑不亢。

&esp;&esp;谭雾说她平时没有想很多事，就只有一个，她要好好下棋。

&esp;&esp;但是她对这位资助她的先生的家庭也并不是没有一点好奇心，每当南月遥和她产生了对话时，她总是会拐弯抹角把话问到她的妈妈身上去。

&esp;&esp;她似乎很想知道徐结的事情，想知道她的家庭背景、成长过程、学习经历、工作环境、个人能力。

&esp;&esp;每当南月遥对她透露出一些之后，她又会露出一种艳羡和自卑的情绪来，就像是如果她也能有那么好的原生家庭和成长环境，她或许也不会是现在这个模样。

&esp;&esp;南月遥并不知道要如何劝她或者安慰她，因为谭雾现在的成绩确实并不出彩，就算她已经是职业棋手，但平时在赛场上也永远都是输多赢少。

&esp;&esp;绝大多数人一生都活得非常普通其实才是现实，就算是现在的南月遥，也是带着记忆重生了一次才能有现在的成绩。

&esp;&esp;最早的时候，为了达到妈妈那样的要求，她有很多次都受不了折磨，甚至到了浑浑噩噩想死的地步。